Vijf dagen op reis

Het is inmiddels een traditie geworden dat een kapittel in tweeën wordt gedeeld door een zgn. tussen­week. Die tijd is bedoeld om het kapittelsecretariaat de gelegenheid te geven om de verslaglegging van de eerste week af te ronden, de tekstschrijvers tijd te geven om voorstellen te formuleren en de Nederlandse fraters de medebroeders op andere eilanden te laten bezoeken. Doordat het maar twee vrij korte kapittelsessies zijn, was deze week teruggebracht tot vijf dagen. Een groep is naar Sumba gegaan, de andere groep naar Flores…….en dat heeft de laatste groep geweten! Voor deze groep werd het een reis met hindernissen in de vorm van vertragingen. Normaal vlieg je in een uur van Surabaya naar Denpasar op Bali voor een overstap naar Maumere op Flores, welke vlucht 2 uur in beslag neemt. Totaal drie uur vliegen plus de autorit en wachttijd, normaal doe je er in totaal 6 uur over. Vorige week donderdag liep het anders: het vliegtuig dat uit Kalimantan moest komen om ons naar Denpasar te brengen kwam niet opdagen. Eerst wordt gemeld dat het later komt, dan hoor je een tijd niets en na vijf-zes uur wachten krijg je te horen dat het vliegtuig helemaal niet komt op die dag en mag je of naar huis terug of naar een hotel of eventueel overboeken op een andere vlucht van dezelfde maatschappij of bij een ander. Oorzaak: het vliegtuig kon niet opstijgen wegens bosbranden op Kalimantan en de daardoor ontstane rookwolken. Achteraf hoorden we dat dit al een paar dagen gebeurt met dezelfde gevolgen…….. Wij zijn naar het airporthotel gegaan en de volgende morgen met een andere maatschappij naar Denpasar en Maumere gevlogen. In totaal hebben we er 32 uur overgedaan in plaats van zes uur en in plaats van donderdag rond 13.00 uur in Maumere aan te komen bij de medebroeders kwamen we er vrijdag rond 17.00 uur pas aan. Het werd dus een kort maar krachtig bezoek.

De zaterdagmorgen zijn Johan en Erik met onze tolk Inge de scholen en internaten gaan bezoeken, terwijl Wilfried en Leo naar pater Didakus SVD zijn gegaan in Ledelaro net buiten Maumere. Deze pater heeft 16 jaar in Nederland gewoond en gewerkt, vooral onder de Indonesiërs aldaar. Wij hebben hem in die tijd regelmatig ontmoet en daarom was het wederzijds fijn om elkaar even te ontmoeten.

Na de koffie zijn we naar de postulantencommuniteit gegaan. Postulanten zijn de jongemannen die in juli met hun eerste fase op de kloosterlijke levensweg begonnen zijn.

Na het middagmaal zijn we per auto naar Ndao-Ende gegaan, een rit van zo’n 5 uur. Een prachtige natuur om doorheen te rijden en een hele goede weg, die van Oost naar West loopt. Een vertraging van een 20 minuten op een plek waar altijd gewerkt wordt, omdat daar eeuwig stenen naar beneden komen en niet zulke kleine ook! Maar het oponthoud was maar 20 minuten.

Ook hier was het weer een plezierige ontmoeting. Het geheel omvat net als in Maumere het klooster, scholen en internaten. Een dorp op zich. Op beide plaatsen ziet alles er goed uit. Uiteraard hier en daar een mankement, maar gezien het feit dat het aan zee ligt, is het goed te noemen. Opvallend is dat alles wat met kranen, douches e.d. te maken heeft, een zeer zwak punt in het onderhoud is. Het gebruikte materiaal is kennelijk zwak evenals de constructie. Dit is vaak in restaurants e.d eveneens het geval.

Na de H. Mis met een jongerenkoor, zijn we naar Mbay gereden. Een tocht van totaal zo’n vijf uur om een lap grond van 12 ha te bekijken, dat uit een erfenis afkomstig is en waar de erflater hoopt dat daar meegewerkt aan de ontwikkeling van die omgeving door het beginnen van een school, internaat enz. Ongeveer 100 km ten westen van Ende in de richting van Bajawa. De toekomst zal uitwijzen of die plannen gerealiseerd kunnen worden.

Onderweg kwam er een Sms’je binnen dat wij maandag niet ’s middags vertrekken, maar dat we al om 10.30 uur op het vliegveld van Ende moeten zijn…… Zo blijft deze reis ongrijpbaar! Maar gezegd moet worden, dat de terugreis goed en vlot verlopen is en zelfs zo, dat we in Denpasar 20 minuten in het vliegtuig konden blijven zitten en daarna meteen doorvlogen naar Surabaya.

Ook de Sumbagroep heeft het heel goed gehad en kwam met enthousiaste verhalen over het mooie eiland, het nieuwe fraterhuis, de school enz, in Malang terug. Alleen Hans Wennekes was in het donker in een greppel gevallen en had een wond aan zijn grote teen, die zelfs gehecht moest worden…. Hij kon gelukkig wel blijven lopen, maar uiteraard wel met pijn. Hopelijk geneest het spoedig!

Iedereen is weer op zijn post en de laatste kapittelsessies kunnen gaan beginnen.

 Foto impressie van het bezoek aan Flores

Foto impressie van het bezoek aan Sumba